حساب آفتاب‌ها را ندارم۱

در بحبوحه‌ی هزاران دست نیافتنی، کدامین ذهن خواهد یافت راه را از بی شمار بیراهه
تا مبادا روزی رجعتش را بیهوده و دوامش را ناصواب پندارد
مگر چقدر فرصت مانده برای درنگ و تعلل به امید لحظه‌ی اوج
مگر چقدر توان باقیست برای تیمار امید و اشتیاقمان
مگر چند نفس دیگر فرو خواهد رفت تا یکی آه شود و دیگری فریاد
اصلا کدامین چشم خیره به راه خواهد ماند تا برایش نور و طلوع شوی بی‌محابا
بی‌اندازه نفس‌گیر است بغض‌هایی که صدا نمی‌شوند، اشک نمی‌ریزند، آرام نمی‌گیرند
بار امانت را توانمان نیست اگر گنجشک‌ها راه را نشانمان ندادند
امید رنگ می‌بازد و
شوق می‌میرد و
راز گم می‌شود
دل را چه کنیم که با هزار وصله نیز می‌تپد هوهو...

حساب آفتاب ها را ندارم!...